Wspomnienia po wystawie “Portreciarze 3”

Wystawa fotograficzna Lubelskiej grupy Portreciarze przeszła do historii.

Wizje pokazania portretu przez sześciu fotografików, którzy spojrzeli modelowi w oczy i duszę.

Portret artystyczny to portret najtrudniejszy i najbardziej wymagający dla fotografa. Trzeba sprawić by modelka zaufała i otworzyła się na pokazanie swojego Ja, emocji, mimiki by ciało stało się plastyczne i na tyle interesujące, żeby zapadło w pamięci.

To praca więcej niż tylko model-fotograf to praca też wizażystek i fryzjerów czy projektantów mody.

Artysta nie chwyta chwili, ale tworzy obraz.  Ważne nie jest to, co kamera widzi i rejestruje, ale to, co fotografik widzi i chce pokazać. Taka właśnie była nasza wystawa. Pokazująca portret artystyczny i czasami nie zrozumiany dla widza.

Eksperymenty z różnymi technikami przyniosą wspaniałe rezultaty. Zdarza się, że nasze eksperymenty są złe i nie trafiliśmy w zamierzony cel, ale dzięki takiej zabawie uczymy się na własnych błędach.

Trzeba przełamywać stereotypy i łamać zasady nie bać się próbować czegoś nowego, bo dzięki takim eksperymentom tworzymy własny styl, gdzie fotograf jest rozpoznawalny już po kilku zdjęciach.

To już najwyższy mistrzowski poziom fotograficzny i każdy fotograf dąży do doskonałości tak jak zawodnik w sporcie by zostać mistrzem.

Prawdziwe piękno tego gatunku można znaleźć w wolności…

Materiał dokumentalny z wernisażu w postaci zdjęć wykonał jeden z sześciu fotografików Waldemar Nowiński.