Wszystko zaczęło się od Edwarda Hartwiga

Nie było by Lubelskiej grupy Portreciarze, gdyby nie E Hartwig. W 2015r Lubelskie Towarzystwo Fotograficzne dostało zgodę na dopisanie do nazwy „im Edwarda Hartwiga”

Sprawił, że kilku członów postanowiło naśladować E. Hartwiga jako Portreciarza i założyli tym samym grupę, która powstała również w 2015r.

Edward Hartwig urodził się 6 września 1909 roku w Moskwie – jeden z najwybitniejszych polskich fotografów. Jego ojciec prowadził atelier fotograficzne w Moskwie, a następnie w Lublinie, dokąd rodzina Hartwigów przeniosła się z powodu rewolucji. Hartwig rozpoczął fotografowanie w połowie lat 20.

W 1929 r. w Lublinie odbyła się jego pierwsza wystawa indywidualna. W latach 1932-34 studiował w Graphisches Institut w Wiedniu, w pracowni Rudolfa Kapitza i Hamsa Daimlera. W latach 1944-46 przebywał w łagrze. Po wojnie zamieszkał w Warszawie. Zajmował się fotografią pejzażową, w której realizował liczne eksperymenty formalne polegające przede wszystkim na stosowaniu grafizacji obrazu, dochodząc do przedstawień abstrakcyjnych.

Hartwig miał w planach, żeby zostać malarzem. Tym samym przygotowywał się do egzaminu Akademii Sztuk Pięknych w szkole prywatnej profesora Wiercińskiego. Był zaprzyjaźniony z grupą ciekawych malarzy w Lublinie i Kazimierzu. Fotograficzne atelier urządzi jak pracownię malarską, a zdjęcia nazywał „obrazami fotograficznymi”.

W ostateczności został fotografem jednym z najlepszych w Polsce i rozpoznawalnym na świecie.

Śladem ojca otworzył własny warsztat w Lublinie. Specjalizował się w portrecie i dobrze na tym zarabiał. Przed wojną przyjeżdżali do niego klienci z każdego zakątka Kresów, zwykle całymi rodzinami, a także z Warszawy.

Opublikował wiele albumów fotograficznych m.in.: “Ziemia rodzinna”, 1955; “Fotografika”, 1958; “Kulisy teatru”, 1969; “Wariacje fotograficzne”, 1978; “Wierzby”, 1989.W latach 1969-74 redagował Almanach Fotografiki Polskiej. Jego twórczość przez kilkadziesiąt lat kształtowała poziom polskiej fotografii.

Uznawany jest za artystę wszechstronnego, łączącego w pracach fotografię i grafikę, zafascynowanego na równi pejzażem i człowiekiem, fotografią teatralną, architekturą i szczegółem. Był członkiem – założycielem Związku Polskich Artystów Fotografików.

Zmarł wieczorem w szpitalu 28 października 2003 roku w Warszawie.

Bibliografia:

Hartwig E., Fotografika, Warszawa 1994.

Hartwig E., Na bieżąco…, Warszawa 1994.

Hartwig E., Tematy fotograficzne, Warszawa 1978.

Hartwig E., Wstęp do katalogu wystawy w Muzeum Historii Fotografii, Kraków 1995

E. Hartwig, Wstęp, [w:] tegoż, Fotografika, Warszawa 1960.

J. Bułhak, Fotografika, Warszawa 1931.

Zdjęcia: Narodowe Archiwum Cyfrowe